De EU is in overdrachtelijke zin het (achterklein)kind van het Humanisme en de Verlichting. Haar kernwaarden steken in toenemende mate positief af tegen de belofte van de (meer materialistische en individualistische) American Dream. Dat maakt haar uniek en het beschermen waard. Dit artikel werkt deze stelling uit en tracht ideeën aan te reiken voor het bereiken van de politieke volwassenheid van de EU op een wijze die recht doet aan haar idealen.
Photo: Unsplash
Het is volstrekt duidelijk dat Europa zijn eigen broek moet gaan ophouden. Trump’s Amerika houdt vooral van zichzelf (en een beetje van Poetin), maar niet meer van Europa. Op de Amerikaanse bagagedrager is geen plaats meer voor ons; Europa (lees de EU en Groot-Brittannië) moet zichzelf opnieuw gaan uitvinden. De vraag is of nog lukt en niet te laat is.
In een tweedelige serie doe ik een poging de opmars van radicaal-rechts in Europa beter te begrijpen. Wat drijft deze beweging en zijn er verschillen tussen landen en regio’s? In het eerste deel verkende ik het ‘terrein’. In deel twee probeer ik inzicht te krijgen in mechanismen, drijfveren en verschillende ideologieën binnen het radicaal-rechtse domein.
In een tweedelige serie doe ik een poging de opmars van radicaal-rechts in Europa beter te begrijpen. Wat drijft deze beweging en zijn er verschillen tussen landen en regio’s? In het eerste deel verken ik het ‘terrein’ en in deel twee probeer ik inzicht te krijgen in mechanismen, drijfveren en verschillende ideologieën binnen het radicaal-rechtse domein.
Cartoon by stephff
Als Donald Trump ergens goed in is, dan is het wel in het opstoken van vuurtjes en mensen op de kast jagen. Een van zijn laatste wapenfeiten is het rekruteren van Rusland als ‘enforcer’ om NAVO-landen die hun defensie-uitgaven niet boven het niveau van 2% van het bbp brengen, achter hun broek te zitten. De vraag is echter wie er nu echt aan de touwtjes trekt, hoe ons dat raakt en wat wij ertegen kunnen inbrengen. Dit artikel gaat op zoek naar antwoorden.
Het wordt steeds duidelijker dat dertien jaar Tory-beleid de Britten weinig meer gebracht heeft dan falende voorzieningen, valse beloften, polarisatie en opportunisme. In deze Brexitmonitor maak ik weer de balans op over de afgelopen periode.
Bron: Jon Berkeley - PA
De inval van Rusland in Oekraïne dwingt de EU tot zelfreflectie op haar waarden, haar doelstellingen, haar afhankelijkheid van andere staten en de wijze waarop ze hieraan invulling wil geven en mee om wil gaan. In dit artikel tracht ik de (on)mogelijkheden te verkennen en suggesties te doen voor noodzakelijke aanpassingen aan het EU-verdrag en de wijze waarop met de nieuwe geopolitieke realiteit om zou kunnen worden gegaan.
The Associated Press
Hoe wrang is het als je na een heftig bevochten overwinning op Remainers in eigen land, erin bent geslaagd te ontsnappen uit een door jou ervaren dwangbuis van Brusselse regels en juridische bevoogding, en je vervolgens de complete controle over je herwonnen vrijheid uit handen moet geven aan een onzichtbaar, onberekenbaar en dodelijk virus? Veel erger kan waarschijnlijk niet: glorie en tegenslag zijn in de politiek onafscheidelijke kameraden. Deze aflevering van mijn Brexit-monitor voorspelt dat Johnson het zwaar gaat krijgen.
Bron: Aspen Review - issue 3/2013
Europa zit zichzelf in de weg. Iedere crisis maakt de EU bleker, machtelozer en meer kwetsbaar. Zelfs de grootste optimist moet toegeven dat de rek eruit is. Het uiteen laten vallen van de EU is echter geen optie; het staat gelijk met politieke zelfvernietiging. Het is tijd voor een nieuwe impuls. De coronacrisis is wellicht de katalysator die daarvoor zorgen kan. In dit artikel stel ik een diagnose en schrijf ik een recept uit voor herstel.
Foto: Ben Stansall/AFP
Met de uitslag van de verkiezingen voor het Britse Lagerhuis is in een klap een einde gekomen aan het drie en een half jaar durende treurspel rond de Brexit dat zowel het Verenigd Koninkrijk als de EU in zijn greep hield. Met een meerderheid van 43 zetels en een verdeelde oppositie heeft de Conservatieve partij de komende vijf jaar alle kaarten in handen om de binnenlandse politieke agenda compleet naar haar hand te zetten. Dit neemt niet weg dat er internationaal nog een lange weg te gaan is. 'Getting Brexit Done' is nu officieel een feit … maar gaat het ook werken?
Weer verstrijkt er een Brexit-deadline zonder uitkomst. Alles en iedereen zit elkaar dwars in het Brexit-dossier. Met een beroep op de volkswil, tracht Boris Johnson een oplossing te forceren. Dit artikel probeert te achterhalen wat het 'volk' nu precies wilde toen het voor 'Leave' stemde. Dat blijkt in ieder geval iets heel anders te zijn dan wat de harde brexiteers zo graag willen …
Foto: AFP/Leon Neal
Een nieuwe eerste minister, nieuwe kansen! Johnsons verkiezing als leider van de Conservatieve partij levert hem ook het hoogste politieke ambt van het Verenigd Koninkrijk op. De Brexit zat onder May volkomen op slot, dus verandering was noodzakelijk. In deze aflevering van de Brexit-monitor schets ik de dilemma’s en uitdagingen die Johnson te wachten staan. Gaat hij de geschiedenis in als joker of worden we verrast en blijkt er een staatsman in hem te schuilen?
Sir Winston Churchill zou zich omdraaien in zijn graf. Als de Battle of Britain een hoogtepunt was in opofferingsgezindheid van zo weinigen voor de toekomst van zo velen in het Verenigd Koninkrijk en daarbuiten, dan is de Brexit daar het tegenbeeld van. Nooit heeft het disfunctioneren van zo weinigen, de toekomst van zo velen op het spel gezet. Deze aflevering van de Brexit-monitor kijkt terug, stelt vast en kijkt (met gepaste schroom gezien de onvoorspelbaarheid der dingen) vooruit.
Parliament Square, London - 15 januari 2019 (Irish News/Picture by Kirsty O’Connor/PA)
De 15de januari 2019 zou de geschiedenis ingaan als de dag dat het Verenigd Koninkrijk een historische beslissing nam over haar relatie met de Europese Unie …. ware het niet dat alles in dit dossier altijd anders uitpakt dan verwacht, terwijl er eigenlijk niets is veranderd. May zit er nog, de Brexit-deal is nog geenszins dood en de Britten blijven hopeloos verdeeld. In deze tussentijdse Brexit-update probeer ik de huidige situatie te duiden en doe ik enkele voorspellingen.
Is er nu wel of geen voortgang geboekt in de Brexit-onderhandelingen de afgelopen week? De berichten zijn vaag en de details dun. Is dit rook en waar is dan het vuur? Het weinige wat er naar buiten komt na een tijd van relatieve stilte (‘the tunnel’ zoals de Britten dit noemen) suggereert dat vooruitgang is geboekt over de Ierse grenskwestie en financiële diensten. Hoewel de Brexit volgens mij nog steeds een belachelijk idee is, is een deal beter dan geen deal. In dit artikel geef ik aan de hand van een vergelijking tussen Ierland en het Verenigd Koninkrijk aan waarom. Ook zijn de uitkomsten van het 2dekwartaal 2018 van de Brexit-monitor binnen.
Het bestuurlijk hart van Groot-Brittannië zit in de lappenmand: iconich beeld post-Brexit?
Als de afgelopen maanden al zwaar drukten op Theresa May, dan is zeker dat het de komende maanden niet makkelijker wordt. May moet, om tegemoet te komen aan het door het parlement zwaarbevochten recht op inspraak over de uitkomst van de Brexit, in oktober ‘haar’ deal met de EU hebben gesloten als ze niet het risico wil lopen op B(rexit)-day 29 maart 2019 met lege handen te komen te staan. Op basis van de huidige uitgangspunten gaat dat niet lukken. Is er een plan B?
De zogenaamde liberale (vrije) wereldorde ligt onder vuur. Eigenbelang prevaleert in de relatie tussen trouwe bondgenoten. Vrienden worden verbaal bij het oud vuil gezet en dictators op een voetstuk geplaatst. Verwarrend is het allemaal wel. Wie houdt het hoofd koel? Er ligt juist nu een belangrijke uitdaging voor Europa om, uit welbegrepen eigenbelang, haar plek op het wereldtoneel op te eisen, zich van haar interne tegenstellingen en problemen te ontdoen en een baken van stabiliteit en rechtszekerheid te worden in een wereld die steeds gekker lijkt te worden.
Theresa May leaving Downing Street following her statement on the election result (New Statesman/GETTY IMAGES)
Iedere drie maanden maak ik op deze plaats de balans op in het Brexit-dossier. Telkens verwacht ik dat de Britse eerste minister Theresa May door haar politieke achterban in het Lagerhuis naar huis gestuurd wordt. Iedere keer weet ze de dans te ontspringen. Ondanks haar zwakke leiderschap, besluiteloosheid en slechte politieke intuïtie, blijken haar tegenstanders zo verdeeld te zijn dat zij nog even mag blijven zitten. De vraag is: hoe lang nog? Er is nogal wat aan de hand en in deze editie van de Brexit-monitor probeer ik daar op hoofdlijnen wat overzicht in te brengen.
De meest recente versie van mijn jaarlijkse General Government Performance Index (GGPI 2017) laat zien dat de meeste landen in de zuidelijke EU-regio steeds verder gebukt gaan onder een alleen maar toenemende financieringslast en dat overheden steeds minder in staat zijn voor burgers relevante prestaties te leveren. Dit is zorgelijk en tast EU-verbanden aan en ondermijnt de cohesie tussen landen en burgers. Dit artikel poogt de vinger op de zere plek te leggen en oorzaak en gevolg in kaart te brengen.
Zijn Michel Barnier en David Davies na vijf Brexit-gespreksronden uitgepraat? - Foto: La Voz de Galicia (Emmanuel Dunard/AFP)
De Brexit-countdown teller is op 29 maart jl. gaan tikken en zal eind maart 2019 resulteren in het vertrek van het Verenigd Koninkrijk (VK) uit de EU. Tussen deze twee datums moet nog een hoop gebeuren, wil dat vertrek niet een verwoestend spoor van onduidelijkheden, frustraties, beschadigde relaties, handelsbarrières, onbetaalde rekeningen en dergelijke achterlaten. Deze editie van de Brexit-monitor gaat uitgebreid in op de toenemende druk die dit proces van alle kanten zet op de Britse regering en hoe lastig het voor haar is zich hiertegen te verweren.