Als Donald Trump ergens goed in is, dan is het wel in het opstoken van vuurtjes en mensen op de kast jagen. Een van zijn laatste wapenfeiten is het rekruteren van Rusland als ‘enforcer’ om NAVO-landen die hun defensie-uitgaven niet boven het niveau van 2% van het bbp brengen, achter hun broek te zitten. De vraag is echter wie er nu echt aan de touwtjes trekt, hoe ons dat raakt en wat wij ertegen kunnen inbrengen. Dit artikel gaat op zoek naar antwoorden.
De bevolkingsontwikkeling in Afrika en Europa beweegt zich in tegenovergestelde richting. De consequenties daarvan zijn enorm. Afrika en Europa zijn – of ze het willen of niet – tot elkaar veroordeeld. Dit artikel onderzoekt waar mogelijkheden tot synergie liggen.
De inval van Rusland in Oekraïne dwingt de EU tot zelfreflectie op haar waarden, haar doelstellingen, haar afhankelijkheid van andere staten en de wijze waarop ze hieraan invulling wil geven en mee om wil gaan. In dit artikel tracht ik de (on)mogelijkheden te verkennen en suggesties te doen voor noodzakelijke aanpassingen aan het EU-verdrag en de wijze waarop met de nieuwe geopolitieke realiteit om zou kunnen worden gegaan.
De NAVO is een van de grootste supranationale organisaties ter wereld die vooral in de 20ste eeuw meer dan eens haar bestaansrecht heeft bewezen. Gezamenlijke kracht is macht en dat moet vooral zo blijven. De laatste tijd lijkt het vooral om (meer) geld te gaan en minder om de vraag hoe we ons wapenen tegen de nieuwe gevaren die onze vrijheid en veiligheid bedreigen. In dit artikel pleit ik na een rondgang langs doelstelling, feiten en prestaties van de NAVO voor een krachtige heroriëntatie op doel en effectiviteit van de organisatie.
Gelijktijdig met de gemeenteraadsverkiezingen vindt op 21 maart een referendum plaats over de vraag of de bevoegdheden die de Nederlandse inlichtingen- en veiligheidsdiensten gekregen hebben niet een te grote inbreuk vormen op onze privacy. Een complexe vraag, waar straks een ja- of een nee-antwoord op gegeven moet worden. In dit artikel leg ik uit waarom ik vóór deze wet zal stemmen en hoe lastig het straks zal zijn een nee-stem te duiden.
Jaarlijks geven alle landen ter wereld het equivalent van het gezamenlijke bruto binnenlandse product van de 122 armste landen ter wereld, ofwel bijna $1.686 miljard uit aan het instandhouden en verbeteren van hun militaire macht. De Verenigde Staten zijn de grootste wapenexporteurs ter wereld met een marktaandeel dat zich beweegt rond de 30%. Inmiddels komt rond de 60% daarvan terecht in landen waar men het minder nauw neemt met de mensenrechten. Dit loopt regelmatig niet goed af, en het is niet overdreven te zeggen dat een aantal van de grootste brandhaarden die de wereld de afgelopen jaren teistert, mede terug te voeren is op ongelukkig en/of opportunistisch beleid van deze grootmacht. Dit neemt niet weg dat er meer partijen zijn die hierin een belangrijk aandeel hebben. In dit tweede deel van mijn drieluik over de internationale wapenhandel, focus ik me op Rusland en China.