Photo: Unsplash
Het is volstrekt duidelijk dat Europa zijn eigen broek moet gaan ophouden. Trump’s Amerika houdt vooral van zichzelf (en een beetje van Poetin), maar niet meer van Europa. Op de Amerikaanse bagagedrager is geen plaats meer voor ons; Europa (lees de EU en Groot-Brittannië) moet zichzelf opnieuw gaan uitvinden. De vraag is of nog lukt en niet te laat is.
Credit: Kevin Ambrose for The Washington Post
De terugkeer van Donald Trump in het Witte Huis heeft veel duidelijk gemaakt over de impact die één persoon kan hebben op het door de Amerikanen zo doortimmerd en voor alleenheerschappij onaantastbaar gewaand systeem. Waar de opstellers van de grondwet meenden zich met hun inspanningen gevrijwaard te hebben van een tirannieke onderdrukker, belichaamd in koning George III, lijkt hun opzet zo’n 240 jaar na dato te falen. De koning is dood … lang leve Trump!
Bron: Ferguson for Financial Times
Dit jaar is een verkiezingsjaar. Meer dan ooit staat de toekomst van de democratie op het spel. Aan de hand van een voorbeeld wil ik laten zien wat we op dit moment dreigen te verliezen. Dit artikel staat stil bij ego’s van valse profeten, op macht en geld beluste politici, gekochte invloed en gemankeerde rechtssystemen. We verworden waarvoor we kiezen, dus laten we vooral blijven nadenken wat voor toekomst we voor onze kinderen en kleinkinderen wensen, voor we onze stem uitbrengen.
Het wordt steeds duidelijker dat dertien jaar Tory-beleid de Britten weinig meer gebracht heeft dan falende voorzieningen, valse beloften, polarisatie en opportunisme. In deze Brexitmonitor maak ik weer de balans op over de afgelopen periode.
Eenmaal per jaar – zo ongeveer – doe ik een poging te onderzoeken in welke mate overheden toegevoegde waarde creëren voor hun burgers. Zo ook dit jaar in mijn General Government Performance Index (GGPI). In deze editie kijk tevens ik of inkomensgelijkheid en levensgeluk indicatief zijn voor de wijze waarop overheden ten behoeve van hun burgers presteren. Spoiler: dat valt erg tegen!
De Brexit is nu ‘live’ en onomkeerbaar. Hoe gaat dit de sociale, economische en politieke realiteit in het Verenigd Koninkrijk en de verhouding met de EU beïnvloeden? Het is een politiek project van de lange adem met onzekere uitkomsten. Dat maakt het wat mij betreft interessant genoeg om ieder kwartaal de ontwikkelingen tegen het licht te houden. In deze aflevering beschouw ik de actuele politieke situatie en volg ik de economische ontwikkelingen tot en met het vierde kwartaal 2020.
Door de recente gebeurtenissen in de Verenigde Staten hebben we goed kunnen zien hoe het een land vergaat als het vertrouwen in de instituties, door op macht gefocuste volkstribunen onderuit wordt gehaald. Dit roept de vraag op of we voldoende beseffen wat de waarde van een democratie is voor ons als burgers. In deze editie van de General Government Performance Index zoek ik uit hoe democratie zich vertaalt in tastbare voor burgers relevante opbrengsten.
Illustratie: Craig Stephens
Er zijn boekenkasten volgeschreven over populisme. Zoals trouwe lezers van mijn stukjes weten, ontkom ik er ook niet aan mij regelmatig over dit fenomeen te ‘verwonderen’. In dit artikel buig ik mij over de vraag wat een uitgebrachte stem op een populistische partij de kiezers nu eigenlijk oplevert. Ik onderscheid hiervoor en onderzoek drie scenario’s: absolute macht, oppositie en minderheidssteun regering. Voor populistische kiezers blijkt de opbrengst erg tegen te vallen.
Bron: Flickr - Daniel Huizinga
In democratieën bepalen de kiezers wie de macht heeft. Dit neemt niet weg dat bedrijven en andere organisaties jaarlijks miljarden uitgeven aan lobbyisten en andere belangenbehartigers die hen ‘helpen’ de macht, politici en overheden dus, buiten het zicht van de openbaarheid te beïnvloeden en voor hen gunstige uitkomsten te bewerkstelligen. In dit artikel betoog ik dat dit in een democratie als de onze knelt. Ik doe daarnaast suggesties voor het in stelling brengen van betere waarborgen om te voorkomen dat perverse prikkels in de politieke belangenbehartiging de structuur en organisatie van ons democratisch systeem ondermijnen.
De huidige bewoner van het Witte Huis heeft een persoonlijkheidsstructuur die wel heel slecht te combineren valt met de democratische en op scheiding der machten gebaseerde structuur van het land dat hij bestuurt. In dit artikel werk ik dit gegeven uit en probeer ik uit te vinden waar we het meest voor moeten vrezen als hij de verkiezingen in november wint of de verkiezingsuitslag in november betwist.
Foto Bert Maat/ANP
In tijden van crisis ontdekt men de ware aard van leiders, samenlevingen en hun burgers. We hebben gezien dat er veel mensen zijn die zeer betrokken zijn, zich onbaatzuchtig en creatief inzetten voor de samenleving. Geweldig! Helaas zijn er ook zij, die zo verknocht zijn aan hun eigen hufterigheid dat zij menen de samenleving met hun opzichtige aanwezigheid te mogen belasten en er aanvullend beleid voor nodig is ons tegen hen te beschermen. Dit was voor mij aanleiding me in dit artikel nader te verdiepen in het begrip burgerschap.
De polder is door de media en vanuit populistische hoeken al vele malen doodverklaard. Transparantie zou het antwoord moeten zijn op alle grote vragen waar onze maatschappij oplossingen voor zoekt. Niets is minder waar en het succes waarmee Nederland al polderend complexe vraagstukken aanpakt is daar het bewijs van. Dit artikel laat zien dat Nederland zichzelf uitstekend op de kaart zet in vergelijking met andere landen en haar burgers daarmee een groot plezier doet.
In de 2019-editie van mijn General Government Performance Index (GGPI) focus ik op de invloed die politieke systemen als regeringsvorm en kiesstelsel hebben op de kwaliteit van het overheidsbestuur. Meer in het bijzonder probeer ik te zien of er een relatie is tussen deze componenten en de hoogte van voor burgers relevante overheidsprestaties en inkomens(on)gelijkheid. Daarnaast presenteer ik in dit artikel de uitkomsten van de GGPI 2019.
In mijn vorige bijdrage schreef ik over de grote invloed van zelfstandige bestuursorganen (zbo's) op onze samenleving. Ter toelichting gaf ik het voorbeeld van het beleid van DNB rond de rekenrente voor pensioenverplichtingen. Door dit beleid vreest menig pensioengerechtigde inmiddels voor de waarde(vastheid) van zijn pensioen. In dit artikel bekijk ik het zbo in zijn rol als controleur/toezichthouder. Ik ga in op de rol van de AFM als hoeder van verantwoorde hypotheekvertrekking. Haar invulling van het begrip zorgplicht leidt er feitelijk toe dat banken geen, of slechts mondjesmaat, hypotheken aan hardwerkende zelfstandigen en vermogende particulieren verstrekken. Verder lijkt het er steeds meer op dat het circus van zbo's die toezien op de zorg, het werken daar inmiddels letterlijk onmogelijk heeft gemaakt. Het is tijd voor een herbezinning op de rol van het zbo als controleur.
Voor de vierde keer breng ik in kaart hoe de opbrengsten van overheidshandelen voor burgers zich verhouden tot de lasten daarvan. Het geeft een verrassend inzicht in de resultaten van de gemaakte keuzes. In deze editie van de General Government Performance Index kijk ik ook hoe deze prestaties zich vertalen in politiek draagvlak voor het gevoerde beleid.
Adam Zylgis (www.adamzyglis.com)
Wat moet je doen als keer op keer blijkt dat een organisatie wegkijkt als zij een faciliterende rol speelt bij handelingen die de levens van jonge mensen ingrijpend beïnvloedt? Nee, dit gaat niet over Facebook, maar over de katholieke kerk. Wordt het niet tijd dat de organisatie die decennialang willens en wetens heeft weggekeken bij misbruik en daders beschermd heeft en onderzoeken tegengewerkt, aangesproken wordt op haar handelen en nalaten in dezen? Dit artikel onderzoekt of daar juridisch mogelijkheden toe zijn.
Heeft Corporate governance ons gebracht wat we ervan hadden verwacht? Velen denken van niet en zelfs een van de voorzitters van de Monitoringscommissie Corporate Governance Code vraagt zich af of we niet helemaal opnieuw aan de slag moeten. Een duidelijk signaal en alleen daarom al verdient het onderwerp aandacht. In deze blog probeer ik te onderzoeken op welke punten de schoen wringt en hoe ‘Good governance’ kan helpen om Corporate governance naar een aansprekender en werkbaarder niveau te brengen.
De NS staat erg in de schijnwerpers op dit moment en daar is ook aanleiding toe. De Fyra-enquête en het gesjoemel rond regionale spoor concessies roepen veel vraagtekens op over de wijze waarop de NS georganiseerd is, bestuurd wordt en de mate van professionaliteit waarmee het haar taken uitoefent. Desondanks laat deze blog zien dat het met de kwaliteit van de NS ondanks de doorgevoerde bezuinigingen en reorganisaties eigenlijk helemaal niet zo slecht gesteld is, zeker als je dit afzet tegen de prestaties van spoorwegen in de ons omringende landen en de hoeveelheid subsidie die zij (wél) krijgen. Dat daarmee dan ook tegelijkertijd alle rek uit de organisatie is gehaald, verklaart waarschijnlijk ook het onvermogen om van de kerntaak (vervoer over het spoor) afwijkende processen in goede banen te leiden.
Voetbal raakt het leven van velen en is als zodanig een verbindende factor tussen mensen. Veel normen die gelden in het maatschappelijk verkeer, gaan echter aan het voetbal voorbij. Dit geldt bijvoorbeeld voor de hoogte van de beloningen van ster voetballers, maar ook voor de FIFA organisatie zelf. In een tweeluik focus ik me op FIFA, die de maatschappij soms aanraakt (bij het organiseren van een WK bijvoorbeeld), maar verder, als in een parallelle wereld, er zo ver mogelijk vandaan blijft. In dit deel (I) geef ik een inkijkje in deze wereld met suggesties om de governance naar algemeen geaccepteerd niveau te verheffen.
Voetbal raakt het leven van velen en is als zodanig een verbindende factor tussen mensen. Veel normen die gelden in het maatschappelijk verkeer, gaan echter aan het voetbal voorbij. Dit geldt bijvoorbeeld voor de hoogte van de beloningen van ster voetballers, maar ook voor de FIFA organisatie zelf. In een tweeluik focus ik me op FIFA, die de maatschappij soms aanraakt (bij het organiseren van een WK bijvoorbeeld), maar verder, als in een parallelle wereld, er zo ver mogelijk vandaan blijft. In dit deel (II) een vooruitblik op de uitkomsten van het onderzoek naar de toewijzing van de WK’s aan Rusland (2018) en Qatar (2012).
