Dit jaar is een verkiezingsjaar. Meer dan ooit staat de toekomst van de democratie op het spel. Aan de hand van een voorbeeld wil ik laten zien wat we op dit moment dreigen te verliezen. Dit artikel staat stil bij ego’s van valse profeten, op macht en geld beluste politici, gekochte invloed en gemankeerde rechtssystemen. We verworden waarvoor we kiezen, dus laten we vooral blijven nadenken wat voor toekomst we voor onze kinderen en kleinkinderen wensen, voor we onze stem uitbrengen.
Als Donald Trump ergens goed in is, dan is het wel in het opstoken van vuurtjes en mensen op de kast jagen. Een van zijn laatste wapenfeiten is het rekruteren van Rusland als ‘enforcer’ om NAVO-landen die hun defensie-uitgaven niet boven het niveau van 2% van het bbp brengen, achter hun broek te zitten. De vraag is echter wie er nu echt aan de touwtjes trekt, hoe ons dat raakt en wat wij ertegen kunnen inbrengen. Dit artikel gaat op zoek naar antwoorden.
De inval van Rusland in Oekraïne dwingt de EU tot zelfreflectie op haar waarden, haar doelstellingen, haar afhankelijkheid van andere staten en de wijze waarop ze hieraan invulling wil geven en mee om wil gaan. In dit artikel tracht ik de (on)mogelijkheden te verkennen en suggesties te doen voor noodzakelijke aanpassingen aan het EU-verdrag en de wijze waarop met de nieuwe geopolitieke realiteit om zou kunnen worden gegaan.
Door de recente gebeurtenissen in de Verenigde Staten hebben we goed kunnen zien hoe het een land vergaat als het vertrouwen in de instituties, door op macht gefocuste volkstribunen onderuit wordt gehaald. Dit roept de vraag op of we voldoende beseffen wat de waarde van een democratie is voor ons als burgers. In deze editie van de General Government Performance Index zoek ik uit hoe democratie zich vertaalt in tastbare voor burgers relevante opbrengsten.
Is het Amerikaanse democratische systeem opgewassen tegen de schade die haar president aanricht met zijn niet aflatende beschuldigingen over verkiezingsfraude? Op korte termijn lijkt het goed te komen, maar hoe zit het met de lange termijneffecten? Dit artikel onderzoekt of de Amerikaanse democratie voldoende beschermd is tegen Trump en mensen zoals hij.
‘Getting Brexit done’, was het ticket waarmee Boris Johnson vorig jaar het stokje als Eerste Minister overnam van Theresa May. De verhouding tussen het VK en de EU is intussen wezenlijk veranderd, de gevolgen van die verandering laten zich echter nog raden. Boris Johnson blijkt niet de daadkrachtige premier, waar hij zichzelf in ieder geval voor houdt. Heeft hij zijn insteek voor de Brexit-onderhandelingen niet te veel laten afhangen van Trumps succes (of niet) in de Amerikaanse presidentsverkiezingen? In dit artikel geef ik een overzicht van de laatste ontwikkelingen, onzekerheden en de cijfers over het tweede kwartaal 2020.
In democratieën bepalen de kiezers wie de macht heeft. Dit neemt niet weg dat bedrijven en andere organisaties jaarlijks miljarden uitgeven aan lobbyisten en andere belangenbehartigers die hen ‘helpen’ de macht, politici en overheden dus, buiten het zicht van de openbaarheid te beïnvloeden en voor hen gunstige uitkomsten te bewerkstelligen. In dit artikel betoog ik dat dit in een democratie als de onze knelt. Ik doe daarnaast suggesties voor het in stelling brengen van betere waarborgen om te voorkomen dat perverse prikkels in de politieke belangenbehartiging de structuur en organisatie van ons democratisch systeem ondermijnen.
De huidige bewoner van het Witte Huis heeft een persoonlijkheidsstructuur die wel heel slecht te combineren valt met de democratische en op scheiding der machten gebaseerde structuur van het land dat hij bestuurt. In dit artikel werk ik dit gegeven uit en probeer ik uit te vinden waar we het meest voor moeten vrezen als hij de verkiezingen in november wint of de verkiezingsuitslag in november betwist.
Onder de huidige president van de Verenigde Staten lijkt dat land in niets op wat de naam van het land suggereert. De absolute scheiding der geesten volgens partijlijnen, de raciale bubbels en vooroordelen, de beleving van feit en fictie, en de hypocrisie rond geloofsbeleving zorgen ervoor dat het lastig is nog iets gemeenschappelijks te vinden dat de Amerikanen bindt. Hoe erg is het werkelijk en wat mogen we verwachten van de toekomst?
Volgens de Economist Intelligence Unit leefde 5,7% van de wereldbevolking in 2019 in landen die als ‘volle democratieën’ bestempeld konden worden. In 2008 was dat nog 14,4%. Dit zou voor ons allen reden tot zeer grote zorg moeten zijn. Hoe kan dit en wat zegt dit over ons als burgers en over onze politici? Hebben wij de juiste electorale keuzes gemaakt en beschermen onze politici ons voldoende tegen onvrijheid, rechteloosheid en willekeur? In dit artikel onderzoek ik welke krachten ons bedreigen en wat de poort openzet naar datgene waar we 75 jaar geleden aan zijn ontsnapt.
Hoe is het mogelijk dat de Verenigde Staten een president hebben die anno 2019 meent met een racistische boodschap succesvol de presidentsverkiezingen van 2020 in te kunnen gaan? In dit artikel probeer ik dat te ontrafelen. Alles overziende heeft het er alle schijn van dat Trump, zolang hij gevrijwaard blijft van justitiële, publicitaire of economische tegenwind, in 2021 gewoon aan zijn tweede termijn beginnen kan.
Wat is er terechtgekomen van de idealen die het noodzakelijk maakten dat de Amerikaanse kolonisten zich afscheidden van de Britten in 1776? Hoe bijzonder waren deze idealen, die het fundament vormden voor de Amerikaanse droom en wie konden zich warmen in het licht daarvan? Waar staan deze idealen nu voor en wie strekken ze tot voorbeeld? Op deze vragen probeer ik in dit artikel een antwoord te vinden.
Wat moet je doen als keer op keer blijkt dat een organisatie wegkijkt als zij een faciliterende rol speelt bij handelingen die de levens van jonge mensen ingrijpend beïnvloedt? Nee, dit gaat niet over Facebook, maar over de katholieke kerk. Wordt het niet tijd dat de organisatie die decennialang willens en wetens heeft weggekeken bij misbruik en daders beschermd heeft en onderzoeken tegengewerkt, aangesproken wordt op haar handelen en nalaten in dezen? Dit artikel onderzoekt of daar juridisch mogelijkheden toe zijn.
De NAVO is een van de grootste supranationale organisaties ter wereld die vooral in de 20ste eeuw meer dan eens haar bestaansrecht heeft bewezen. Gezamenlijke kracht is macht en dat moet vooral zo blijven. De laatste tijd lijkt het vooral om (meer) geld te gaan en minder om de vraag hoe we ons wapenen tegen de nieuwe gevaren die onze vrijheid en veiligheid bedreigen. In dit artikel pleit ik na een rondgang langs doelstelling, feiten en prestaties van de NAVO voor een krachtige heroriëntatie op doel en effectiviteit van de organisatie.
De zogenaamde liberale (vrije) wereldorde ligt onder vuur. Eigenbelang prevaleert in de relatie tussen trouwe bondgenoten. Vrienden worden verbaal bij het oud vuil gezet en dictators op een voetstuk geplaatst. Verwarrend is het allemaal wel. Wie houdt het hoofd koel? Er ligt juist nu een belangrijke uitdaging voor Europa om, uit welbegrepen eigenbelang, haar plek op het wereldtoneel op te eisen, zich van haar interne tegenstellingen en problemen te ontdoen en een baken van stabiliteit en rechtszekerheid te worden in een wereld die steeds gekker lijkt te worden.
Het is geen nieuws dat commerciële belangen het steeds vaker afleggen tegen de (privacy)rechten van gebruikers van sociale media. Het is nog zorgelijker als hiermee ook het functioneren van de democratie in het geding komt. In dit artikel zoek ik dit uit en neem ik stelling voor het aanspreken van de socialemedianetwerken op hun verantwoordelijkheid voor het bewaken van onze democratie.
Trump heeft zijn presidentschap opgehangen aan zijn belofte Amerika weer groots te maken. Partijen zijn verdeeld over de vraag of hij daar enige voortgang mee boekt. Naast de belofte van de ‘American Dream’ was de grootsheid van de Verenigde Staten ooit ook voor een belangrijk deel gebaseerd op de democratische principes waar het land zich vooral sinds de Tweede Wereldoorlog op voorstond. Hoe is het daarmee eigenlijk feitelijk gesteld en welke invloed heeft het handelen en nalaten van Trump daar sinds zijn verkiezing op? Binnenkort zullen we het zeker weten als de editie van de EIU Democracy Index over 2017 uitkomt. In dit artikel probeer ik daar alvast een voorschot op te nemen.
Jaarlijks geven alle landen ter wereld het equivalent van het gezamenlijke bruto binnenlandse product van de 122 armste landen ter wereld, ofwel bijna $1.686 miljard uit aan het instandhouden en verbeteren van hun militaire macht. De Verenigde Staten zijn de grootste wapenexporteurs ter wereld met een marktaandeel dat zich beweegt rond de 30%. Inmiddels komt rond de 60% daarvan terecht in landen waar men het minder nauw neemt met de mensenrechten. Dit loopt regelmatig niet goed af, en het is niet overdreven te zeggen dat een aantal van de grootste brandhaarden die de wereld de afgelopen jaren teistert, mede terug te voeren is op ongelukkig en/of opportunistisch beleid van deze grootmacht. Dit neemt niet weg dat er meer partijen zijn die hierin een belangrijk aandeel hebben. In dit tweede deel van mijn drieluik over de internationale wapenhandel, focus ik me op Rusland en China.
Wat geldt voor wapenbezit in handen van individuele burgers, geldt in versterkte mate voor wapentuig in handen van 'foute' regimes. De gevolgen kunnen verwoestend zijn. Liever dan zelf direct betrokken te raken bij complexe en vaak heilloze lokale conflicten, bewapenen grootmachten bij voorkeur regionale ‘bondgenoten’ om hun belangen ter plaatse te beschermen. Hiermee faciliteren zij een gevaarlijk Russisch roulette met de mensenrechten en levens van onschuldige burgers als inzet. De internationale gemeenschap is onmachtig hen adequaat te beschermen. Dit is al jaren zo en het zal ook niet snel anders worden. Deze schrijnende ‘self-fulfilling prophecy’ van het geopolitieke eigenbelang werk ik in drie delen uit. Dit is deel I.
De Amerikaanse presidentsverkiezingen hebben ons weer de ogen geopend voor de natuurwetten van het politieke bedrijf. Het is heel makkelijk met afgrijzen te reageren op de onbehouwen wijze waarop Trump zijn campagne heeft gevoerd. Feit is dat hij op de eindstreep meer kiesmannen achter zich heeft weten te verzamelen dan Clinton. In dit artikel probeer ik een beeld te krijgen van de mechanismes waarvan ik denk dat het populisme zich bedient om de gunst van een niet onaanzienlijk deel van de kiezers achter zich te vergaren en meen ik te zien hoe de traditionele politiek daar ook volop de deur voor open zet. Hier vallen lessen uit te leren, niet alleen voor de volgende verkiezingen in de VS, maar vooral ook voor ons in Nederland en Europa met een belangrijk verkiezingsjaar voor de boeg.