Is het Amerikaanse democratische systeem opgewassen tegen de schade die haar president aanricht met zijn niet aflatende beschuldigingen over verkiezingsfraude? Op korte termijn lijkt het goed te komen, maar hoe zit het met de lange termijneffecten? Dit artikel onderzoekt of de Amerikaanse democratie voldoende beschermd is tegen Trump en mensen zoals hij.
Foto: Mieke Meesen/NRC
De echte waarde van (politieke) ideeën blijkt pas bij de confrontatie met de realiteit en/of met het narcistische ego van de geestelijke vader daarvan. Vooral dit laatste werd de afgelopen week opnieuw duidelijk in de klucht rond Forum voor Democratie. Hoe goed gaan narcisme, ideologie en politiek samen?
Doug Mills, The New York Times
‘Getting Brexit done’, was het ticket waarmee Boris Johnson vorig jaar het stokje als Eerste Minister overnam van Theresa May. De verhouding tussen het VK en de EU is intussen wezenlijk veranderd, de gevolgen van die verandering laten zich echter nog raden. Boris Johnson blijkt niet de daadkrachtige premier, waar hij zichzelf in ieder geval voor houdt. Heeft hij zijn insteek voor de Brexit-onderhandelingen niet te veel laten afhangen van Trumps succes (of niet) in de Amerikaanse presidentsverkiezingen? In dit artikel geef ik een overzicht van de laatste ontwikkelingen, onzekerheden en de cijfers over het tweede kwartaal 2020.
Bron: Flickr - Daniel Huizinga
In democratieën bepalen de kiezers wie de macht heeft. Dit neemt niet weg dat bedrijven en andere organisaties jaarlijks miljarden uitgeven aan lobbyisten en andere belangenbehartigers die hen ‘helpen’ de macht, politici en overheden dus, buiten het zicht van de openbaarheid te beïnvloeden en voor hen gunstige uitkomsten te bewerkstelligen. In dit artikel betoog ik dat dit in een democratie als de onze knelt. Ik doe daarnaast suggesties voor het in stelling brengen van betere waarborgen om te voorkomen dat perverse prikkels in de politieke belangenbehartiging de structuur en organisatie van ons democratisch systeem ondermijnen.
De huidige bewoner van het Witte Huis heeft een persoonlijkheidsstructuur die wel heel slecht te combineren valt met de democratische en op scheiding der machten gebaseerde structuur van het land dat hij bestuurt. In dit artikel werk ik dit gegeven uit en probeer ik uit te vinden waar we het meest voor moeten vrezen als hij de verkiezingen in november wint of de verkiezingsuitslag in november betwist.
COVID-19 heeft inmiddels, met ca. negen maanden te gaan tot de Tweede Kamerverkiezingen, geleid tot een eigen dynamiek binnen het politieke bedrijf. Was de oppositie in eerste instantie gedwongen een plek aan de zijlijn te aanvaarden, nu gaat het er vooral om politieke punten te scoren. Met de opleving van COVID-19 is dit een gevaarlijk spel, met mogelijk ernstige gevolgen. Dit artikel belicht hoe Wilders er op 12 augustus in slaagde de regering in verlegenheid te brengen en de oppositie voor zijn karretje te spannen.
Credit: Getty - Pool
Naarmate de verantwoordelijkheid en realiteit van het ambt als eerste minister zwaarder op Boris Johnson beginnen te drukken, wordt duidelijk dat zijn talenten uit het verleden geen garantie zijn voor zijn functioneren als premier nu en in de toekomst. In dit artikel buig ik me over de belangrijkste uitdagingen die Johnson tot nu toe op zijn weg is tegengekomen en waar hij zich, al dan niet op tactische gronden, nog in onvoldoende mate heeft laten zien.
(Foto: Roberto Schmidt/AFP via Getty Images)
Onder de huidige president van de Verenigde Staten lijkt dat land in niets op wat de naam van het land suggereert. De absolute scheiding der geesten volgens partijlijnen, de raciale bubbels en vooroordelen, de beleving van feit en fictie, en de hypocrisie rond geloofsbeleving zorgen ervoor dat het lastig is nog iets gemeenschappelijks te vinden dat de Amerikanen bindt. Hoe erg is het werkelijk en wat mogen we verwachten van de toekomst?
Bron: ANP
Volgens de Economist Intelligence Unit leefde 5,7% van de wereldbevolking in 2019 in landen die als ‘volle democratieën’ bestempeld konden worden. In 2008 was dat nog 14,4%. Dit zou voor ons allen reden tot zeer grote zorg moeten zijn. Hoe kan dit en wat zegt dit over ons als burgers en over onze politici? Hebben wij de juiste electorale keuzes gemaakt en beschermen onze politici ons voldoende tegen onvrijheid, rechteloosheid en willekeur? In dit artikel onderzoek ik welke krachten ons bedreigen en wat de poort openzet naar datgene waar we 75 jaar geleden aan zijn ontsnapt.
The Associated Press
Hoe wrang is het als je na een heftig bevochten overwinning op Remainers in eigen land, erin bent geslaagd te ontsnappen uit een door jou ervaren dwangbuis van Brusselse regels en juridische bevoogding, en je vervolgens de complete controle over je herwonnen vrijheid uit handen moet geven aan een onzichtbaar, onberekenbaar en dodelijk virus? Veel erger kan waarschijnlijk niet: glorie en tegenslag zijn in de politiek onafscheidelijke kameraden. Deze aflevering van mijn Brexit-monitor voorspelt dat Johnson het zwaar gaat krijgen.
Bron: Aspen Review - issue 3/2013
Europa zit zichzelf in de weg. Iedere crisis maakt de EU bleker, machtelozer en meer kwetsbaar. Zelfs de grootste optimist moet toegeven dat de rek eruit is. Het uiteen laten vallen van de EU is echter geen optie; het staat gelijk met politieke zelfvernietiging. Het is tijd voor een nieuwe impuls. De coronacrisis is wellicht de katalysator die daarvoor zorgen kan. In dit artikel stel ik een diagnose en schrijf ik een recept uit voor herstel.
Foto Bert Maat/ANP
In tijden van crisis ontdekt men de ware aard van leiders, samenlevingen en hun burgers. We hebben gezien dat er veel mensen zijn die zeer betrokken zijn, zich onbaatzuchtig en creatief inzetten voor de samenleving. Geweldig! Helaas zijn er ook zij, die zo verknocht zijn aan hun eigen hufterigheid dat zij menen de samenleving met hun opzichtige aanwezigheid te mogen belasten en er aanvullend beleid voor nodig is ons tegen hen te beschermen. Dit was voor mij aanleiding me in dit artikel nader te verdiepen in het begrip burgerschap.
Hoe kan het zijn dat politici soms totaal verrast worden door zaken die zich zo duidelijk aandienen? Waarom is feitenvrije politiek zo verleidelijk en tegelijkertijd zo gevaarlijk? Wat als percepties weersproken worden door de feiten; hoe lastig is dat voor politici? In dit artikel onderzoek ik aan de hand van een Iers voorbeeld de dilemma’s en breek ik een lans voor politiek leiderschap op basis van feiten, proportionaliteit en waarden.
Foto: Ben Stansall/AFP
Met de uitslag van de verkiezingen voor het Britse Lagerhuis is in een klap een einde gekomen aan het drie en een half jaar durende treurspel rond de Brexit dat zowel het Verenigd Koninkrijk als de EU in zijn greep hield. Met een meerderheid van 43 zetels en een verdeelde oppositie heeft de Conservatieve partij de komende vijf jaar alle kaarten in handen om de binnenlandse politieke agenda compleet naar haar hand te zetten. Dit neemt niet weg dat er internationaal nog een lange weg te gaan is. 'Getting Brexit Done' is nu officieel een feit … maar gaat het ook werken?
Trouwe lezers van mijn artikelen zullen weten dat ik me stoor aan de dogma’s en simpliciteit waarmee het energiedebat regelmatig wordt opgezadeld. Het is niet productief, te vaak selectief in de gehanteerde feiten en het gaat voorbij aan de complexiteit van de uitdagingen waarvoor wij gesteld staan. In dit artikel probeer ik, op basis van een uitgebreid feitenonderzoek, in deze problematiek een weg te vinden en aanknopingspunten te zoeken voor toekomstig Nederlands beleid en handelen.
