De Brexit is een feit en de spanningen lopen op, zowel in Groot-Brittannië als aan de andere kant van het Kanaal. Partijen positioneren zich voor de onderhandelingen over de Britse uittreding uit de Europese Unie en het is duidelijk dat de uitgangspunten nogal verschillend zijn. Mijn Brexit monitor volgt de politieke bewegingen van de Britten en kijkt op basis van de nu bekende cijfers (tot en met het vierde kwartaal 2016) hoe de Britse economie reageert op de Brexit.

De Partij van de Arbeid heeft bij de afgelopen verkiezingen ongelofelijk op haar kop gekregen en politieke analisten doen ons geloven dat deelname aan het crisiskabinet van Mark Rutte met de VVD de belangrijkste oorzaak is voor dit verlies. Ik denk dat er meer aan de hand is en dat de sociaaldemocratie in heel Noordwest-Europa onder vuur ligt. In dit artikel probeer ik deze gedachte te onderbouwen.

De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot.Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het vierde en laatste deel waarin ik mij tracht te verplaatsen in de denkbeeldige weg die een (in)formateur gedurende de formatie moet afleggen om een nieuwe regering te vormen.

De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het derde deel daarvan, waarin VVD, D66 en CDA centraal staan.

De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het tweede deel.

De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het eerste deel.

In Den Haag is deze week de democratie gered na grondig speurwerk van een integere en te goeder trouw opererende journalist (waar vind je ze nog?). Dankzij dit kordate optreden zal de PVV weer een hoop kiezers mogen verwelkomen, zal de oppositie nog verder wegzakken in de 10%-zone van de kiezersgunst en zal de VVD niet onbetrouwbaarder ervaren worden dan de partijen die opportunistisch, maar vooral ook kritiekloos het nieuwste boek van Bas Haan aan een hogere oplage moesten helpen. Iedere omgeving heeft haar eigen werkelijkheid: analyse van een Haagse bubbel.

Hoe zou het zijn om in een land te leven dat geregeerd wordt door een politicus met een populistische agenda? Hoe gaat zo’n regeringsleider om met de beloften die hij heeft gemaakt en slaagt hij er ook in deze waar te maken? Wat doet zoiets met een land? De komende tijd wil ik me hierin verdiepen. In een eerste artikel over (de opkomst en neergang van) hedendaagse door populistische leiders bestuurde staten, zoem ik in op het Venezuela van de inmiddels overleden socialistische populist Hugo Chávez.

De Westerse democratieën liggen onder vuur. Populisten slagen erin grote aantallen burgers te mobiliseren en los te weken van traditionele politieke stromingen binnen de samenleving. Met demagogische en provocerende retoriek worden simpele oplossingen in het vooruitzicht gesteld, maar een constructieve en open dialoog wordt vermeden. Zij zijn erop uit het vertrouwen in de rechtsstaat te ondermijnen. Zover mag het niet komen. In dit artikel houd ik een pleidooi voor het verdedigen van een van de grootste verworvenheden die we hebben: de rechtsstaat.

Posted
AuthorMark Goudsmit

Nadat de uitslag van het Brexit-referendum in zijn volle omvang tot iedereen doordrong, bleek dat de Britten geen seconde hadden nagedacht op welke wijze de terugtrekking uit de Europese Unie dan wel zou moeten plaatsvinden. De opluchting was daarom ook groot dat de beurs, het Britse pond en de economie als geheel niet meteen in elkaar stortten. Sommigen beweren zelfs dat het allemaal wel mee gaat vallen. De vraag is echter of dit ook zo is naarmate de Brexit echt handen en voeten gaat krijgen. Om hier inzicht in te krijgen heb ik de Brexit-monitor samengesteld, die ik vanaf nu ieder kwartaal zal actualiseren.

De Amerikaanse presidentsverkiezingen hebben ons weer de ogen geopend voor de natuurwetten van het politieke bedrijf. Het is heel makkelijk met afgrijzen te reageren op de onbehouwen wijze waarop Trump zijn campagne heeft gevoerd. Feit is dat hij op de eindstreep meer kiesmannen achter zich heeft weten te verzamelen dan Clinton. In dit artikel probeer ik een beeld te krijgen van de mechanismes waarvan ik denk dat het populisme zich bedient om de gunst van een niet onaanzienlijk deel van de kiezers achter zich te vergaren en meen ik te zien hoe de traditionele politiek daar ook volop de deur voor open zet. Hier vallen lessen uit te leren, niet alleen voor de volgende verkiezingen in de VS, maar vooral ook voor ons in Nederland en Europa met een belangrijk verkiezingsjaar voor de boeg.

De euro is bijna niet meer uit ons dagelijks doen en laten weg te denken, het is een integraal en vanzelfsprekend onderdeel geworden van ons financieel handelen. De tijd dat we euro's nog terugrekenden naar de gulden ligt inmiddels een poos achter ons. Toch is de euro omstreden, zeker onder economen. Joseph Stiglitz, econoom en Nobelprijswinnaar, betoogt dat de euro de EU splijt. In dit artikel onderzoek ik de verschillende argumenten en afhankelijkheden en besluit ik met een suggestie om burgers meer betrokken te krijgen bij noodzakelijke hervormingen. 

In zijn ijver Amerika weer groot te maken, heeft Donald Trump het voor elkaar gekregen de Republikeinse partij (verder) te verdelen en kleiner te maken. Als hij onverhoopt tot president wordt gekozen, zal Amerika hetzelfde lot treffen. In dit artikel probeer ik een beeld te krijgen van de omvang van Trumps electorale basis (groter dan we denken!) en tracht ik me voor te stellen hoe Amerika er na vier jaar Trump uit zal zien (klein, in zichzelf gekeerd en kwetsbaar!). 

Posted
AuthorMark Goudsmit
2 CommentsPost a comment

De afgelopen drie maanden hebben twee referenda plaatsgevonden die beide, ieder op hun eigen wijze, een hoop stof hebben doen opwaaien. Sentimenten hebben het gewonnen van inhoud. De vraag is of de samenleving daar uiteindelijk beter van wordt. Toch kunnen volwassen democratieën niet zonder tegengeluid. Referenda horen daarbij, maar dan wel op andere wijze ingestoken. In dit artikel beargumenteer ik dat het te overwegen valt het referendum bindend te maken, de opkomstdrempel af te schaffen, maar de geldige uitkomst wel te koppelen aan een gekwalificeerde meerderheid.

Gedurende de komende twaalf maanden zal het nieuws in belangrijke mate worden gedomineerd door (de gevolgen van) een eventuele Brexit, de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen. Een belangrijke rol zal daarbij worden opgeëist door gangmakers met een nationaal-populistische agenda ('Leave-EU', Trump en de PVV). Hoe heeft dit zover kunnen komen en waarom zijn politici zo onmachtig hier een antwoord op te formuleren? In dit artikel probeer ik antwoorden te vinden.

Posted
AuthorMark Goudsmit
CategoriesPolitiek

Nederland is dringend toe aan een herbezinning over het moeizame functioneren van de politiek. Het zal moeten werken aan het onder haar burgers vergroten van het nu relatief gebrekkige draagvlak voor de politiek en het vertrouwen daarin. Bovendien zal de slagkracht en de kwaliteit van het bestuur dienen te worden verbeterd. Het is essentieel dat de burger daarbij centraal staat en niet de belangen van de gevestigde politieke orde. Met dit artikel meng ik me in de discussie en doe ik suggesties voor noodzakelijke hervormingen.

Turkije speelt een belangrijke rol bij de beheersing van de vluchtelingenstroom uit het door geweld en religieus fanatisme geteisterde Midden-Oosten. De EU heeft hier zwaar op ingezet. Naar nu blijkt heeft men mogelijk met de verkeerde regeringsleider in Ankara gesproken. Premier Davutoglu heeft zijn positieve opstelling jegens de EU moeten bekopen met zijn (afgedwongen?) vertrek als partijleider. Welke gevolgen heeft dit voor onze betrekkingen met het Turks leiderschap en Turkije in het algemeen? 

Posted
AuthorMark Goudsmit