Cartoon by stephff
Als Donald Trump ergens goed in is, dan is het wel in het opstoken van vuurtjes en mensen op de kast jagen. Een van zijn laatste wapenfeiten is het rekruteren van Rusland als ‘enforcer’ om NAVO-landen die hun defensie-uitgaven niet boven het niveau van 2% van het bbp brengen, achter hun broek te zitten. De vraag is echter wie er nu echt aan de touwtjes trekt, hoe ons dat raakt en wat wij ertegen kunnen inbrengen. Dit artikel gaat op zoek naar antwoorden.
Het nieuwe NAVO hoofdkwartier in Brussel (bron: dpa)
De NAVO is een van de grootste supranationale organisaties ter wereld die vooral in de 20ste eeuw meer dan eens haar bestaansrecht heeft bewezen. Gezamenlijke kracht is macht en dat moet vooral zo blijven. De laatste tijd lijkt het vooral om (meer) geld te gaan en minder om de vraag hoe we ons wapenen tegen de nieuwe gevaren die onze vrijheid en veiligheid bedreigen. In dit artikel pleit ik na een rondgang langs doelstelling, feiten en prestaties van de NAVO voor een krachtige heroriëntatie op doel en effectiviteit van de organisatie.
Poster bij een Russische marinebasis in Tartus, Syrië met de tekst: "Het is tijd voor mannelijkheid en echte mannen"
Jaarlijks geven alle landen ter wereld het equivalent van het gezamenlijke bruto binnenlandse product van de 122 armste landen ter wereld, ofwel bijna $1.686 miljard uit aan het instandhouden en verbeteren van hun militaire macht. De Verenigde Staten zijn de grootste wapenexporteurs ter wereld met een marktaandeel dat zich beweegt rond de 30%. Inmiddels komt rond de 60% daarvan terecht in landen waar men het minder nauw neemt met de mensenrechten. Dit loopt regelmatig niet goed af, en het is niet overdreven te zeggen dat een aantal van de grootste brandhaarden die de wereld de afgelopen jaren teistert, mede terug te voeren is op ongelukkig en/of opportunistisch beleid van deze grootmacht. Dit neemt niet weg dat er meer partijen zijn die hierin een belangrijk aandeel hebben. In dit tweede deel van mijn drieluik over de internationale wapenhandel, focus ik me op Rusland en China.
Defence & Security Equipment International beurs 2015 (photo: www.defencephotography.com)
Wat geldt voor wapenbezit in handen van individuele burgers, geldt in versterkte mate voor wapentuig in handen van 'foute' regimes. De gevolgen kunnen verwoestend zijn. Liever dan zelf direct betrokken te raken bij complexe en vaak heilloze lokale conflicten, bewapenen grootmachten bij voorkeur regionale ‘bondgenoten’ om hun belangen ter plaatse te beschermen. Hiermee faciliteren zij een gevaarlijk Russisch roulette met de mensenrechten en levens van onschuldige burgers als inzet. De internationale gemeenschap is onmachtig hen adequaat te beschermen. Dit is al jaren zo en het zal ook niet snel anders worden. Deze schrijnende ‘self-fulfilling prophecy’ van het geopolitieke eigenbelang werk ik in drie delen uit. Dit is deel I.
Dit is het tweede artikel in mijn zoektocht een antwoord te vinden op de vraag ‘voor of tegen de Wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne’ te stemmen. In dit artikel probeer ik me een beeld te vormen over de inhoud en implicaties van de voorliggende associatieovereenkomst met Oekraïne met het doel voor mijzelf een gefundeerd stemadvies te formuleren.
Het weerzinwekkende neerhalen van de MH-17 zou wel eens het kantelmoment kunnen zijn in de loopbaan van Vladimir Poetin. Het moment dat hem de controle ontvalt en het niet langer mogelijk is zijn positie, welke is gegrond op een zorgvuldig gecreëerd web van corruptie, leugens en intimidatie, overeind te houden. Rusland zal in toenemende mate geïsoleerd komen te staan en duidelijk zal worden welke sprongen Poetin, als een kat in het nauw, voor zijn behoud bereid is te maken.
