De afgelopen drie maanden hebben twee referenda plaatsgevonden die beide, ieder op hun eigen wijze, een hoop stof hebben doen opwaaien. Sentimenten hebben het gewonnen van inhoud. De vraag is of de samenleving daar uiteindelijk beter van wordt. Toch kunnen volwassen democratieën niet zonder tegengeluid. Referenda horen daarbij, maar dan wel op andere wijze ingestoken. In dit artikel beargumenteer ik dat het te overwegen valt het referendum bindend te maken, de opkomstdrempel af te schaffen, maar de geldige uitkomst wel te koppelen aan een gekwalificeerde meerderheid.
Gedurende de komende twaalf maanden zal het nieuws in belangrijke mate worden gedomineerd door (de gevolgen van) een eventuele Brexit, de Amerikaanse presidentsverkiezingen en de Nederlandse Tweede Kamerverkiezingen. Een belangrijke rol zal daarbij worden opgeëist door gangmakers met een nationaal-populistische agenda ('Leave-EU', Trump en de PVV). Hoe heeft dit zover kunnen komen en waarom zijn politici zo onmachtig hier een antwoord op te formuleren? In dit artikel probeer ik antwoorden te vinden.
Nederland is dringend toe aan een herbezinning over het moeizame functioneren van de politiek. Het zal moeten werken aan het onder haar burgers vergroten van het nu relatief gebrekkige draagvlak voor de politiek en het vertrouwen daarin. Bovendien zal de slagkracht en de kwaliteit van het bestuur dienen te worden verbeterd. Het is essentieel dat de burger daarbij centraal staat en niet de belangen van de gevestigde politieke orde. Met dit artikel meng ik me in de discussie en doe ik suggesties voor noodzakelijke hervormingen.
Turkije speelt een belangrijke rol bij de beheersing van de vluchtelingenstroom uit het door geweld en religieus fanatisme geteisterde Midden-Oosten. De EU heeft hier zwaar op ingezet. Naar nu blijkt heeft men mogelijk met de verkeerde regeringsleider in Ankara gesproken. Premier Davutoglu heeft zijn positieve opstelling jegens de EU moeten bekopen met zijn (afgedwongen?) vertrek als partijleider. Welke gevolgen heeft dit voor onze betrekkingen met het Turks leiderschap en Turkije in het algemeen?
Dit is (waarschijnlijk!) mijn laatste artikel over het Oekraïne referendum. Zoals de verhoudingen nu staan is er een nipte 32% opkomst en is ca. 61% van de stemmen uitgebracht tegen de Wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst. Dit noopt tot een korte reactie.
Op 6 april gaan de stemhokjes open. De vraag ligt dan voor of wij, de kiezer, ‘voor of tegen de wet tot goedkeuring van het de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne’ zijn. Dit referendum roept wel een aantal vragen op. Vragen die ik in een aantal artikelen heb aangekaart. In dit laatste artikel vraag ik me af of het verstandig is niet te stemmen of juist wél. Tipje van de sluier: maak van het ‘EU-referendum’, een ‘GeenStijl-referendum’.
In mijn vorige bijdrage ging ik in op de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne zelf. In dit artikel gaat het om de vraag die tot hét thema van het referendum is gemaakt. Is ‘Europa’ werkelijk zo ondemocratisch als beweerd wordt door het GeenStijl-kamp? Ik tracht in dit stuk inzicht te krijgen in de argumenten die zij aanvoeren om dat standpunt te onderbouwen. Op basis daarvan probeer ik de vraag te beantwoorden of Europa echt ondemocratisch is.
Dit is het tweede artikel in mijn zoektocht een antwoord te vinden op de vraag ‘voor of tegen de Wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne’ te stemmen. In dit artikel probeer ik me een beeld te vormen over de inhoud en implicaties van de voorliggende associatieovereenkomst met Oekraïne met het doel voor mijzelf een gefundeerd stemadvies te formuleren.
Op 6 april zal er een nationaal raadgevend referendum gehouden worden waarin aan de Nederlandse kiezer gevraagd wordt of hij "voor of tegen de Wet tot goedkeuring van de Associatieovereenkomst tussen de Europese Unie en Oekraïne" is. Dit referendum roept wel een aantal vragen op. Vragen die ik in een aantal artikelen wil aankaarten. In dit artikel houd ik me bezig met het gegeven dat GeenPeil het raadplegend referendum willens en wetens kaapt voor een oneigenlijk doel, de vraag hoe dat de toegevoegde waarde van een referendum beïnvloedt en wat daar mogelijk tegen te doen is.
Als je de kranten leest lijkt er veel fout te gaan in 'Den Haag' en misschien is dat deels ook wel zo. De vraag is echter of dit beeld terug te voeren is op de inrichting van ons staatsbestel, de kwaliteit van onze volksvertegenwoordiging of door het vermogen van de media de vinger telkens op de zere plek te leggen. Mogelijk is het wel een wisselwerking tussen deze drie. In dit artikel probeer ik aan de hand van een antieke beeldspraak inzicht te krijgen in het functioneren van ons huidige politieke bestel. Tevens tracht ik vast te stellen waar verandering moet plaatsvinden om hier verbetering in te brengen.
Op 2 februari hebben de Britten hun onderhandelingen afgerond met de EU inzake de herziening van hun verdragsverplichtingen. Dit heeft niet het resultaat opgeleverd waar Cameron op had gehoopt. Het heeft er alle schijn van dat hiervan vooral anti-EU-bewegingen in het Verenigd Koninkrijk garen spinnen. Ook bestaat er een reëel risico dat de overeenkomst koren op de molen is voor anti-Europa partijen op het vasteland van Europa. In dit artikel ga ik in op de geschiedenis en omstandigheden van de Britse deelname aan de EU, haar wens de voorwaarden van het lidmaatschap te herzien, de overeenkomst van 2 februari en de implicaties die deze mogelijk heeft voor zowel Cameron, de Britten als de EU zelf.
Binnenkort barst de strijd om het Amerikaanse presidentschap in alle hevigheid los. Een strijd die dit jaar weer zeer spannend belooft te worden en waarbij van alles mogelijk is. De outsider en onorthodoxe Donald Trump wordt door het gehele politieke establishment en ‘weldenkende’ deel van de wereld beschimpt en weggeschreven, maar wat nu als hij zich desondanks weet te onttrekken aan de zwaartekracht van de politieke conventie? In dit blog probeer ik me een beeld te vormen van de kansen, de omstandigheden en eventuele gevaren als Trump tegen de verdrukking en verwachting in, toch de verkiezing wint.
Het kan vreemd lopen in de politiek. Geesten uit het verleden kunnen lange schaduwen vooruitwerpen. De ‘Teeven-deal’ is er ook zo één. Iedereen heeft er een mening over en nu staat zelfs de politieke toekomst van het Kabinet Rutte II op het spel. Maurice de Hondt heeft ‘onderzocht’ dat 51% van de kiezers vindt dat Rutte naar aanleiding van deze kwestie moet opstappen. Een goede aanleiding dus om de 431 pagina’s van het Rapport van de Onderzoekscommissie Ontnemingsschikking door te worstelen en hierover zelf een mening te vormen, in plaats van kritiekloos anderen (in dit geval de media, die zelf overigens de aanstichters zijn van deze uitslaande brand) na te praten. Een wat langere blog dit keer.
Volgens sommigen zijn wij in oorlog met IS, volgens anderen is IS alleen in oorlog met ons. Hoe het ook zij, IS en het jihadisme in het algemeen, vormen een meer dan serieuze bedreiging voor onze samenleving en er zijn geen gemakkelijke antwoorden hoe hier snel van verlost te zijn. Verontrustend is het te zien hoe het jihadisme populistisch wordt uitgenut voor politiek gewin. Populistische politiek heeft altijd makkelijke antwoorden op lastige problemen. In dit blog tracht ik inzicht te krijgen in het jihadistisch-salafisme van terreurorganisaties als Al-Qaida, IS, Al-Shabaab en Boko Haram, in hun doelstellingen en welke invloed populistische politici door hun uitspraken en handelen hierop hebben in het realiseren daarvan.
Onder druk van economische en maatschappelijke ontwikkelingen is het aantal zzp’ers sinds het begin van deze eeuw aanzienlijk toegenomen. Dit komt de flexibiliteit van de arbeidsmarkt ten goede en speelt in op de behoefte van grote groepen werkenden om meer controle te hebben over hun werkzame bestaan. Hoe positief dit moge zijn, er zijn ook valkuilen met grote maatschappelijke implicaties. Een gebrekkige oudedagsvoorziening is daar een van. Dit blog poogt hiervoor een oplossing aan te dragen en hoopt en passant ook wat andere onvolkomenheden in het huidige systeem recht te zetten.
De schokgolven van de conflicten in het Midden-Oosten bereiken inmiddels ook onze leefomgeving in alle hevigheid en confronteren ons met een beleid waar ‘wij’ lange tijd zelf medeverantwoordelijk voor zijn geweest. Nu vluchtelingen de grenzen van de EU overlopen, moeten we ons instellen op een nieuwe realiteit. Dit blog onderzoekt de aanleiding en omstandigheden van het huidige vluchtelingendrama, hoe de Nederlandse inzet bij de opvang van vluchtelingen zich verhoudt tot de rest van de EU en hoe we als land met het vluchtelingenvraagstuk om (kunnen) gaan.
Heeft Corporate governance ons gebracht wat we ervan hadden verwacht? Velen denken van niet en zelfs een van de voorzitters van de Monitoringscommissie Corporate Governance Code vraagt zich af of we niet helemaal opnieuw aan de slag moeten. Een duidelijk signaal en alleen daarom al verdient het onderwerp aandacht. In deze blog probeer ik te onderzoeken op welke punten de schoen wringt en hoe ‘Good governance’ kan helpen om Corporate governance naar een aansprekender en werkbaarder niveau te brengen.
Iedere maand worden we weer opgeschrikt door berichten dat de dekkingsgraad van onze pensioenen verder onder druk is komen te staan. Wonderlijk genoeg is ook het belegd vermogen van de Nederlandse pensioenfondsen de afgelopen tien jaar enorm gestegen. Moeten we ons zorgen maken over de kwaliteit en houdbaarheid van ons pensioenstelsel? In dit blog probeer ik hierin inzicht te krijgen en rijpt mijn vermoeden dat de hoogte van de dekkingsgraad in toenemende mate neerwaarts beïnvloed gaat worden door de recent door De Nederlandsche Bank gewijzigde methodologie voor de berekening van pensioenverplichtingen. Dit draagt niet bij tot het vertrouwen in het pensioenstelsel en ondermijnt het draagvlak voor de noodzakelijke hervormingen daarvan.
Sinds de tijd van de Verlichting zijn steeds meer overheden gericht op het verbeteren van het welzijn van hun burgers. De vraag is echter hoe goed zij daarin slagen en welke impact beleid heeft op dat welzijn. Aan de hand van de door mij ontwikkelde General Government Performance Index tracht ik daar inzicht in te krijgen. Uiteindelijk gaat het er om dat de politiek beleid voert waar de burger wat aan heeft. Dat valt voor een groot aantal landen helemaal niet mee. Deze blog inventariseert welke ontwikkelde economieën het goed doen en welke juist worstelen met het leveren van voor burgers relevante prestaties. Tevens doe ik een poging te doorgronden wat daar de kritische succesfactoren voor kunnen zijn.
De NS staat erg in de schijnwerpers op dit moment en daar is ook aanleiding toe. De Fyra-enquête en het gesjoemel rond regionale spoor concessies roepen veel vraagtekens op over de wijze waarop de NS georganiseerd is, bestuurd wordt en de mate van professionaliteit waarmee het haar taken uitoefent. Desondanks laat deze blog zien dat het met de kwaliteit van de NS ondanks de doorgevoerde bezuinigingen en reorganisaties eigenlijk helemaal niet zo slecht gesteld is, zeker als je dit afzet tegen de prestaties van spoorwegen in de ons omringende landen en de hoeveelheid subsidie die zij (wél) krijgen. Dat daarmee dan ook tegelijkertijd alle rek uit de organisatie is gehaald, verklaart waarschijnlijk ook het onvermogen om van de kerntaak (vervoer over het spoor) afwijkende processen in goede banen te leiden.