Nederland wordt door de grote politieke versnippering in zowel de Tweede als de Eerste Kamer steeds onbestuurbaarder. Partijen profileren zich op partijpolitieke verschillen, waardoor het debat over bestuur belangrijker wordt dan de kwaliteit van het bestuur zelf. Nog even en we zakken weg in een groot moeras van politieke machteloosheid dat gevoed wordt door en drijft op een verouderd kiesstelsel. Aan de hand van een simulatie van het districtenstelsel naar Brits model in Nederlandse verhoudingen, onderzoek ik in dit blog de knelpunten in het Nederlandse politieke systeem, mogelijke alternatieven en varianten daarop. Het is echter in de eerste plaats een oproep aan de politiek haar verantwoordelijkheid nemen en te komen tot een bestuurbaarder Nederland.
Het is alsof in Nederland ten aanzien van bestuurders van financiële instellingen de sharia is ingevoerd. Op basis van vage normen zonder verifieerbaar gezag worden zij die het wagen in aanmerking te komen voor een te hoge vaste beloning of bonus, publiekelijk verbaal gestenigd. Voetballers zijn in dat licht een stuk beter af! De Tweede Kamer speelt een opmerkelijke rol, en treedt hierbij mijns inziens buiten haar taakstelling. Dat is ongezond en onwenselijk. Dit neemt niet weg dat er wel degelijk overwegingen zijn die overheidsbemoeienis met de omvang en ijkpunten van de beloningen van bestuurders van financiële instellingen rechtvaardigen. In dit blog tracht ik aan te geven waar naar mijn mening, de grenzen van politiek aanvaardbare bemoeienis liggen.
Europa is dagelijks nieuws en het moet gezegd, de beelden die bij ons binnen komen zijn niet altijd even positief. Vraagtekens bij het democratisch gehalte van de EU, de effectiviteit van het bestuur en de kloof tussen noord en zuid zijn dankbare onderwerpen voor de media en een (te groot?) aantal lokale politici. Dit vraagt om verdieping. Zoals zo vaak bij nadere beschouwing zijn beelden niet altijd compleet of juist, en levert een zoektocht interessante impulsen op voor nieuwe inzichten en gedachten. In vier delen heb ik van deze zoektocht verslag gedaan. Dit is de samenvatting van mijn belangrijkste bevindingen
In het laatste deel van mijn Reflecties op Europa, 'Pluriformiteit van de controle', ga ik in op de wijze waarop in Europa het wetgevende proces is georganiseerd en dan met name wie daarbij betrokken zijn. Ik verbaas me over het feit dat een burger in Malta 18 keer meer invloed heeft in de EU dan een burger in Duitsland, meen dat de taak van de Raad van de Europese Unie op de verkeerde plek is belegd en geef in overweging niet alleen de burgers, maar ook andere belanghebbenden te betrekken bij het proces van besluitvorming rond wetgeving.
In het derde deel van mijn zoektocht naar wat 'Europa' beter moet doen om haar sociale legitimiteit te verbreden en haar draagvlak onder haar burgers te vergroten gaat het over de kwaliteit van het bestuur in de lidstaten. Er bestaat tussen de lidstaten een groot verschil in kwaliteit van het bestuur. Als de kwaliteit onder de maat is, hoe kunnen lidstaten dan samen optrekken binnen een federatief verband? Hoe kijken de burgers van de Europese Unie aan tegen landen die de kantjes er van af lopen en wat vinden de burgers in die landen er zelf van? In 'Vrijwillig, maar niet vrijblijvend' spreek ik mij uit voor een minimum standaard voor de kwaliteit van het bestuur en geef ik in overweging hiervoor aansluiting te zoeken bij een objectieve en eenvoudige standaard.
In het tweede deel van mijn zoektocht naar wat 'Europa' beter moet doen om haar sociale legitimiteit te verbreden en haar draagvlak onder haar burgers te vergroten gaat het over unanimiteit in de Europese besluitvorming. Lidstaten hebben ten aanzien van bepaalde besluiten een vetorecht, hetgeen een belangrijke inbreuk is op het democratisch gehalte van de besluitvorming in de Unie. Wat levert deze inbreuk op en wat kost het ons? In 'De onmacht van de unanimiteit' ga ik hier verder op in en spreek ik me uit voor een verdergaand federatief verband voor Europa.
Europa is dagelijks nieuws en het moet gezegd, de beelden die bij ons binnen komen zijn niet altijd even positief. Vraagtekens bij het democratisch gehalte van de EU, de effectiviteit van het bestuur en de kloof tussen noord en zuid zijn dankbare onderwerpen voor de media en een (te groot?) aantal lokale politici. Dit vraagt om verdieping. Zoals zo vaak bij nadere beschouwing zijn beelden niet altijd compleet of juist, en levert een zoektocht interessante impulsen op voor nieuwe inzichten en gedachten. In vier delen doe ik van deze zoektocht verslag. In het eerste deel gaat het over sociale legitimiteit en draagvlak.
Binnenkort gaat ABN Amro weer ‘naar de beurs’. Interessant zal zijn hoe de bank zich gaat presenteren. Op welke wijze is geleerd van het verleden, wat gaat men anders doen, hoe zal de Staat haar belang beschermen en wat voor beschermingsconstructie zal men inzetten? Er is nog weinig losgelaten, maar laten we hopen dat niet terug teruggegrepen wordt op instrumenten die aantoonbaar gefaald hebben en niet in het belang zijn van hen, die direct en indirect bij de bank betrokken zijn. Of dat nu klanten, personeel, dienstverleners, aandeelhouders of belastingbetalers zijn. Voor we het weten giert het kortetermijnresultaat weer als adrenaline door de bestuurskamer. In dit blog houd ik een pleidooi voor een andere benadering van aandeelhouderschap (dit blog is in verkorte vorm ook gepubliceerd in het FD van 25 februari 2015).
Dat Griekenland een probleemland is, weten we zo langzamerhand wel. Of het nog goed gaat komen tussen dat land en de rest van de EU valt inmiddels te bezien, maar wat mij betreft is er geen echte oplossing denkbaar zonder akkoord. Tegelijkertijd is het onwaarschijnlijk hoeveel mis is gegaan op weg naar de huidige situatie. We vergeten kennelijk snel, zijn naïef en/of opportunistisch. Een ‘opfrisblog’ met wat afsluitende gedachten over verleden, heden en toekomst van de Euro en Europa.
De pomphouders in de grensstreek staat het water aan de lippen….althans, als je de BOVAG en andere belangenvertegenwoordigers van deze sector mag geloven. De accijnsverhoging op diesel per 1 januari 2014 van €0,03 per liter heeft naar het schijnt een dramatische stroom dieselvluchtelingen de grens over gedreven en brengt de sector tot wanhoop. Om de sector van een ondergang te behoeden heeft een aantal betrokkenen een kort geding aangespannen tegen de Staat waarin op 3 februari uitspraak wordt gewezen. Deze blog tracht op basis van argumenten en feiten te laten zien dat de werkelijkheid een stuk minder dramatisch hoeft te zijn dan wordt voorgesteld en dat objectief beschouwd omrijden voor goedkopere diesel in het algemeen geld kost, en niet oplevert.
De laatste week is er terecht veel aandacht geweest voor de situatie in Frankrijk na de verschrikkelijke terreurdaden die daar hebben plaatsgevonden. Dit was voor mij weer aanleiding mijn blik te richten op het Midden-Oosten waar zich de belangrijkste (maar zeker niet de enige) voedingshaard voor extremisme bevindt. Onze afhankelijkheid van olie heeft belangrijke invloed gehad op ‘ons’ doen en laten in de regio. Geconstateerd kan worden dat dit niet altijd goed heeft uitgepakt. Dit doet vragen rijzen over hoe we hier mee om moeten gaan en volgende generaties (zowel hier als daar) perspectief kunnen geven op een uitkomst zonder vrees en onderdrukking. Een zoektocht naar alternatieven in een regio gedomineerd door onmogelijkheden.
Hoewel de Eerste Kamer na een aanvankelijk ongewenst onthaal in 1814 inmiddels als instituut ingesleten is en bijdraagt tot een evenwichtig wetgevingsproces, is er toch aanleiding stil te staan bij de vraag of zij in haar huidige vorm ook niet teveel een obstakel is binnen het toch al smalle spanningsveld van de Nederlandse politiek. Als dat het geval is, dringt de vraag zich op hoe de waarde van het instituut behouden kan worden zonder de nadelen die deze interactie met zich meebrengt uit het oog te verliezen. In deze blog probeer ik daar een antwoord op te vinden.
De zorg stond vorige week vol in de aandacht. Er zijn veel meningen, maar het valt op dat deze, zoals zo vaak in deze tijd van informatieovervloed, niet altijd zijn gegrond op feiten. Tevens lijkt het erop dat ons systeem wordt weggezet als ontoereikend en dat ‘de markt’ niet te vertrouwen is. In dit blog tracht ik een aantal feiten op een rijtje te zetten ten aanzien van de vrije artsenkeuze en de zorg in het algemeen.
Europa wordt vaak neergezet als een droom, een reis op weg naar 'iets' beters. Ook wordt wel de indruk gewekt dat die droom is blijven hangen en de reis er een is met onneembare obstakels. Is dit eigenlijk wel zo? Aan de hand van een vergelijking van data uit een groot aantal bronnen poogt deze blog hier een antwoord op te geven en uit te vinden wat de belangrijkste succesfactoren zijn. Ook wordt een klein uitstapje gemaakt naar wat dit voor Nederland betekent.
De Franse econoom Thomas Piketty heeft met zijn boek “Le Capital au XXIe siècle” een boeiende inkijk gegeven in de rol welke vermogen speelt in de hedendaagse sociale samenhang binnen landen en economieën. Hij heeft daarmee ook een belangrijke bijdrage geleverd aan het denken over deze materie. De analyse is sterk, maar zijn oplossing is mijns inziens risicovol en in potentie erger dan de kwaal. In dit blog werk ik deze gedachte verder uit en tracht ik tevens te beoordelen hoe “Piketty proof” Nederland al is (dit blog is in verkorte vorm ook gepubliceerd in het FD van 15 december 2014).
Voetbal raakt het leven van velen en is als zodanig een verbindende factor tussen mensen. Veel normen die gelden in het maatschappelijk verkeer, gaan echter aan het voetbal voorbij. Dit geldt bijvoorbeeld voor de hoogte van de beloningen van ster voetballers, maar ook voor de FIFA organisatie zelf. In een tweeluik focus ik me op FIFA, die de maatschappij soms aanraakt (bij het organiseren van een WK bijvoorbeeld), maar verder, als in een parallelle wereld, er zo ver mogelijk vandaan blijft. In dit deel (I) geef ik een inkijkje in deze wereld met suggesties om de governance naar algemeen geaccepteerd niveau te verheffen.
Voetbal raakt het leven van velen en is als zodanig een verbindende factor tussen mensen. Veel normen die gelden in het maatschappelijk verkeer, gaan echter aan het voetbal voorbij. Dit geldt bijvoorbeeld voor de hoogte van de beloningen van ster voetballers, maar ook voor de FIFA organisatie zelf. In een tweeluik focus ik me op FIFA, die de maatschappij soms aanraakt (bij het organiseren van een WK bijvoorbeeld), maar verder, als in een parallelle wereld, er zo ver mogelijk vandaan blijft. In dit deel (II) een vooruitblik op de uitkomsten van het onderzoek naar de toewijzing van de WK’s aan Rusland (2018) en Qatar (2012).
Het recentelijk gepubliceerde onderzoek “Dutch Banks and Tax Avoidance” tracht ons inzicht te geven in de rol die banken direct of indirect spelen bij belastingontwijking. Bij het ontbreken van een “smoking gun” wordt een methode van veroordeling gebruikt die in de tijd van de inquisitie en heksenjachten ook al populair was. Schuld door associatie. Aanleiding voor een kritische beschouwing
Het Radicale Islamisme dat na de Arabische Lente verder zichtbaar is geworden dan voorheen al onder Al-Qaida, heeft de potentie een -in zekere zin, zelf gecreëerde- bedreiging te worden voor onze multi-culturele samenleving en rechtsorde, vooral omdat het spel gespeeld wordt met andere regels dan wij gewend zijn. Wat is er aan de hand? Een persoonlijke verkenning naar achtergronden, belevingswereld en mogelijke impact.
Een interessante discussie is zich aan het ontspinnen tussen brancheverenigingen BOVAG en BETA namens pomphouders (in het algemeen en die in de grensstreek in het bijzonder) enerzijds, en de regering en de Staat der Nederlanden anderzijds over de hoogte van de dieselaccijns. Het lijkt een simpele casus, maar de schijn bedriegt. De pijn komt niet van de Staat, maar van de oliemaatschappijen en mogelijk de pomphouders zelf!