De Amerikaanse presidentsverkiezingen hebben ons weer de ogen geopend voor de natuurwetten van het politieke bedrijf. Het is heel makkelijk met afgrijzen te reageren op de onbehouwen wijze waarop Trump zijn campagne heeft gevoerd. Feit is dat hij op de eindstreep meer kiesmannen achter zich heeft weten te verzamelen dan Clinton. In dit artikel probeer ik een beeld te krijgen van de mechanismes waarvan ik denk dat het populisme zich bedient om de gunst van een niet onaanzienlijk deel van de kiezers achter zich te vergaren en meen ik te zien hoe de traditionele politiek daar ook volop de deur voor open zet. Hier vallen lessen uit te leren, niet alleen voor de volgende verkiezingen in de VS, maar vooral ook voor ons in Nederland en Europa met een belangrijk verkiezingsjaar voor de boeg.
Binnenkort barst de strijd om het Amerikaanse presidentschap in alle hevigheid los. Een strijd die dit jaar weer zeer spannend belooft te worden en waarbij van alles mogelijk is. De outsider en onorthodoxe Donald Trump wordt door het gehele politieke establishment en ‘weldenkende’ deel van de wereld beschimpt en weggeschreven, maar wat nu als hij zich desondanks weet te onttrekken aan de zwaartekracht van de politieke conventie? In dit blog probeer ik me een beeld te vormen van de kansen, de omstandigheden en eventuele gevaren als Trump tegen de verdrukking en verwachting in, toch de verkiezing wint.