Trump heeft zijn presidentschap opgehangen aan zijn belofte Amerika weer groots te maken. Partijen zijn verdeeld over de vraag of hij daar enige voortgang mee boekt. Naast de belofte van de ‘American Dream’ was de grootsheid van de Verenigde Staten ooit ook voor een belangrijk deel gebaseerd op de democratische principes waar het land zich vooral sinds de Tweede Wereldoorlog op voorstond. Hoe is het daarmee eigenlijk feitelijk gesteld en welke invloed heeft het handelen en nalaten van Trump daar sinds zijn verkiezing op? Binnenkort zullen we het zeker weten als de editie van de EIU Democracy Index over 2017 uitkomt. In dit artikel probeer ik daar alvast een voorschot op te nemen.
De meest recente versie van mijn jaarlijkse General Government Performance Index (GGPI 2017) laat zien dat de meeste landen in de zuidelijke EU-regio steeds verder gebukt gaan onder een alleen maar toenemende financieringslast en dat overheden steeds minder in staat zijn voor burgers relevante prestaties te leveren. Dit is zorgelijk en tast EU-verbanden aan en ondermijnt de cohesie tussen landen en burgers. Dit artikel poogt de vinger op de zere plek te leggen en oorzaak en gevolg in kaart te brengen.
De Brexit-countdown teller is op 29 maart jl. gaan tikken en zal eind maart 2019 resulteren in het vertrek van het Verenigd Koninkrijk (VK) uit de EU. Tussen deze twee datums moet nog een hoop gebeuren, wil dat vertrek niet een verwoestend spoor van onduidelijkheden, frustraties, beschadigde relaties, handelsbarrières, onbetaalde rekeningen en dergelijke achterlaten. Deze editie van de Brexit-monitor gaat uitgebreid in op de toenemende druk die dit proces van alle kanten zet op de Britse regering en hoe lastig het voor haar is zich hiertegen te verweren.
De staatscommissie parlementair stelsel heeft deze week de thema’s benoemd die zij bij haar discussie over de hervorming van het Nederlandse politieke systeem aan de orde wil stellen en waarover ze input zoekt van burgers en deskundigen. Zoals uit een aantal eerdere artikelen van mijn hand blijkt, ligt dit onderwerp mij na aan het hart. Met dit artikel ga ik graag in op de 'uitnodiging' van de commissie te participeren in de dialoog door een bijdrage te leveren aan de discussie over de afstand die zou bestaan tussen ‘de burger’ en ‘de politiek’. Tevens doe ik een tweetal suggesties voor aanpassingen in ‘het systeem’ die beogen het begrip tussen wat politiek mogelijk is en wat ‘de burger’ wenst, te vergroten en de afstand tussen deze actoren te verkleinen.
De Verenigde Staten, Rusland en China drukken een groot stempel op de internationale geopolitieke verhoudingen. Een van de middelen om hun invloed uit te oefenen is het leveren van wapens aan hen welgezinde regeringen en groepen. Dat dit niet zonder risico is bewijzen min of meer recente situaties waarbij Afghanistan, Irak en Syrië van troetelbaby zijn getransformeerd in probleemgebieden die niet meer te controleren zijn en voor de mensenrechten van hun burgers en hun omgeving een bedreiging van ongekende omvang vormen. Op het Arabisch Schiereiland wordt dit met lede ogen aangezien en staten aldaar bewapenen zich suf. In dit derde en laatste deel van mijn drieluik over de internationale wapenhandel zoem ik in op dit stukje aarde waar 5% van de wereldbevolking woont en 4,7% van het wereldwijde bbp wordt verdiend, maar ook 32% van de wereldwapenexport terecht komt.
Jaarlijks geven alle landen ter wereld het equivalent van het gezamenlijke bruto binnenlandse product van de 122 armste landen ter wereld, ofwel bijna $1.686 miljard uit aan het instandhouden en verbeteren van hun militaire macht. De Verenigde Staten zijn de grootste wapenexporteurs ter wereld met een marktaandeel dat zich beweegt rond de 30%. Inmiddels komt rond de 60% daarvan terecht in landen waar men het minder nauw neemt met de mensenrechten. Dit loopt regelmatig niet goed af, en het is niet overdreven te zeggen dat een aantal van de grootste brandhaarden die de wereld de afgelopen jaren teistert, mede terug te voeren is op ongelukkig en/of opportunistisch beleid van deze grootmacht. Dit neemt niet weg dat er meer partijen zijn die hierin een belangrijk aandeel hebben. In dit tweede deel van mijn drieluik over de internationale wapenhandel, focus ik me op Rusland en China.
Wat geldt voor wapenbezit in handen van individuele burgers, geldt in versterkte mate voor wapentuig in handen van 'foute' regimes. De gevolgen kunnen verwoestend zijn. Liever dan zelf direct betrokken te raken bij complexe en vaak heilloze lokale conflicten, bewapenen grootmachten bij voorkeur regionale ‘bondgenoten’ om hun belangen ter plaatse te beschermen. Hiermee faciliteren zij een gevaarlijk Russisch roulette met de mensenrechten en levens van onschuldige burgers als inzet. De internationale gemeenschap is onmachtig hen adequaat te beschermen. Dit is al jaren zo en het zal ook niet snel anders worden. Deze schrijnende ‘self-fulfilling prophecy’ van het geopolitieke eigenbelang werk ik in drie delen uit. Dit is deel I.
De kiezer blijft een onvoorspelbaar wezen en ook dit keer lijken de conservatieve strategen zich te hebben vergist in de wil van het Britse volk. De positie van premier May is verder verzwakt. Welke gevolgen heeft dat voor de Brexit-onderhandelingen met de EU? In deze aflevering van de Brexit-monitor probeer ik daar een antwoord op te vinden en breng ik in kaart hoe de economieën van Groot-Brittannië, Nederland en de Europese Unie tot en met het eerste kwartaal van 2017, op een aantal voor de gevolgen van de Brexit belangrijke parameters hebben gereageerd.
Hoewel klimaatverandering de verkiezingsstrijd minder beheerst heeft dan waarschijnlijk zou moeten, is het zeker dat er in de kabinetsformatie nog harde noten over gekraakt zullen worden. Om in staat te zijn over de verschillende posities en uitkomsten zelfstandig een oordeel te vellen, heb ik mij ondergedompeld in het overvloedige maar niet altijd even toegankelijke materiaal over deze materie. De noodzaak tot actie kende ik uiteraard, maar de achterliggende harde feiten minder. Het zijn de bouwstenen geworden voor dit artikel over aanleiding tot, afspraken over en politieke dilemma's aangaande klimaatverandering en beleid.
De Brexit is een feit en de spanningen lopen op, zowel in Groot-Brittannië als aan de andere kant van het Kanaal. Partijen positioneren zich voor de onderhandelingen over de Britse uittreding uit de Europese Unie en het is duidelijk dat de uitgangspunten nogal verschillend zijn. Mijn Brexit monitor volgt de politieke bewegingen van de Britten en kijkt op basis van de nu bekende cijfers (tot en met het vierde kwartaal 2016) hoe de Britse economie reageert op de Brexit.
De Partij van de Arbeid heeft bij de afgelopen verkiezingen ongelofelijk op haar kop gekregen en politieke analisten doen ons geloven dat deelname aan het crisiskabinet van Mark Rutte met de VVD de belangrijkste oorzaak is voor dit verlies. Ik denk dat er meer aan de hand is en dat de sociaaldemocratie in heel Noordwest-Europa onder vuur ligt. In dit artikel probeer ik deze gedachte te onderbouwen.
De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot.Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het vierde en laatste deel waarin ik mij tracht te verplaatsen in de denkbeeldige weg die een (in)formateur gedurende de formatie moet afleggen om een nieuwe regering te vormen.
De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het derde deel daarvan, waarin VVD, D66 en CDA centraal staan.
De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het tweede deel.
De verkiezingen staan voor de deur en het aantal kiezers dat zijn keus nog bepalen moet is zeer groot. Aan de verkiezingen doen 28 partijen mee en het valt niet mee door de bomen het bos nog te zien. Aan de hand van de doorrekening van de verkiezingsprogramma’s door het CPB, probeer ik in een viertal artikelen enig licht te creëren in deze duisternis. Dit is het eerste deel.
In Den Haag is deze week de democratie gered na grondig speurwerk van een integere en te goeder trouw opererende journalist (waar vind je ze nog?). Dankzij dit kordate optreden zal de PVV weer een hoop kiezers mogen verwelkomen, zal de oppositie nog verder wegzakken in de 10%-zone van de kiezersgunst en zal de VVD niet onbetrouwbaarder ervaren worden dan de partijen die opportunistisch, maar vooral ook kritiekloos het nieuwste boek van Bas Haan aan een hogere oplage moesten helpen. Iedere omgeving heeft haar eigen werkelijkheid: analyse van een Haagse bubbel.
Hoe is het de Britten politiek vergaan nadat ze zich op 23 juni 2016 uitspraken voor het uittreden uit de EU? Zijn er, zonder dat er nog concrete stappen zijn gezet in die richting, al indicaties hoe de economie reageert op het vooruitzicht de EU de rug toe te keren? Mijn Brexit monitor volgt de politieke bewegingen van de Britten en kijkt op basis van de nu bekende cijfers (tot en met het derde kwartaal 2016) hoe de Britse economie reageert op de Brexit.
Hoe zou het zijn om in een land te leven dat geregeerd wordt door een politicus met een populistische agenda? Hoe gaat zo’n regeringsleider om met de beloften die hij heeft gemaakt en slaagt hij er ook in deze waar te maken? Wat doet zoiets met een land? De komende tijd wil ik me hierin verdiepen. In een eerste artikel over (de opkomst en neergang van) hedendaagse door populistische leiders bestuurde staten, zoem ik in op het Venezuela van de inmiddels overleden socialistische populist Hugo Chávez.